آیا طول عمر را ژنتیک تعیین می کند؟

طول عمر انسان (طولانی) تحت تأثیر ژنتیک، محیط و سبک زندگی است. بهبودهای محیطی که از دهه 1900 شروع شد، با بهبود قابل توجه در دسترسی به غذا و آب تمیز، مسکن و شرایط زندگی بهتر، کاهش قرار گرفتن در معرض بیماری های عفونی و دسترسی به مراقبت های پزشکی، میانگین طول عمر را به طور چشمگیری افزایش داد. مهم‌ترین پیشرفت‌های بهداشت عمومی بود که با کاهش خطر مرگ و میر نوزادان، افزایش شانس بقای دوران کودکی و اجتناب از عفونت و بیماری‌های مسری، مرگ‌های زودرس را کاهش داد. در حال حاضر مردم در ایالات متحده به طور متوسط ​​حدود 80 سال زندگی می کنند، اما برخی از افراد برای مدت طولانی تری زنده می مانند.

دانشمندان در حال مطالعه بر روی افراد در دهه نود (به نام افراد غیر سنی) و صدها (که به آنها صدساله می گویند، از جمله نیمه فوق صد ساله ها در سنین 105-109 سال و افراد فوق صد ساله، 110+) را بررسی می کنند تا مشخص کنند چه چیزی به زندگی طولانی آنها کمک می کند. آنها دریافته‌اند که افراد با عمر طولانی از نظر تحصیلات، درآمد یا حرفه مشترکات کمی با یکدیگر دارند. با این حال، شباهت‌هایی که آنها به اشتراک می‌گذارند، نشان‌دهنده سبک زندگی آنهاست – بسیاری از آنها غیرسیگاری هستند، چاقی ندارند و به خوبی با استرس کنار می‌آیند. همچنین بیشتر آنها زن هستند. این افراد مسن به دلیل عادات سالمی که دارند، کمتر از همسالان خود به بیماری‌های مزمن مرتبط با افزایش سن، مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی، سرطان و دیابت مبتلا می‌شوند.

خواهر و برادرها و فرزندان (که در مجموع اقوام درجه اول نامیده می شوند) افراد با عمر طولانی، بیشتر از همسالان خود سالم می مانند و تا سن بالاتری زندگی می کنند. افراد دارای والدین صد ساله کمتر در سن 70 سالگی به بیماری های مرتبط با افزایش سن که در بین افراد مسن شایع است، مبتلا می شوند. برادران و خواهران صد ساله‌ها معمولاً عمر طولانی دارند و اگر به بیماری‌های مرتبط با سن (مانند فشار خون بالا، بیماری قلبی، سرطان یا دیابت نوع 2) مبتلا شوند، این بیماری‌ها دیرتر از جمعیت عمومی ظاهر می‌شوند. طول عمر طولانی تر معمولاً در خانواده ها وجود دارد، که نشان می دهد ژنتیک مشترک، سبک زندگی یا هر دو نقش مهمی در تعیین طول عمر دارند.

مطالعه ژن های طول عمر یک علم در حال توسعه است. تخمین زده می شود که حدود 25 درصد از تغییرات در طول عمر انسان توسط ژنتیک تعیین می شود، اما اینکه کدام ژن و چگونه در طول عمر نقش دارند، به خوبی شناخته نشده است. تعدادی از تغییرات رایج (به نام پلی مورفیسم) مرتبط با طول عمر طولانی در ژن‌های APOE، FOXO3 و CETP یافت می‌شوند، اما در همه افراد با طول عمر استثنایی یافت نمی‌شوند. این احتمال وجود دارد که انواع ژن‌های متعدد، که برخی از آن‌ها ناشناس هستند، با هم عمل کنند تا به طول عمر کمک کنند.

مطالعات توالی یابی کل ژنوم روی افراد فوق صد ساله، همان گونه های ژنی را شناسایی کرده است که خطر بیماری را در افرادی که طول عمر متوسطی دارند، افزایش می دهد. با این حال، سوپر صدساله‌ها انواع ژن‌های تازه شناسایی شده دیگری نیز دارند که احتمالاً طول عمر را افزایش می‌دهند. دانشمندان حدس می زنند که در هفت یا هشت دهه اول، سبک زندگی نسبت به ژنتیک، تعیین کننده قوی تری برای سلامت و طول عمر است. خوب غذا خوردن، ننوشیدن زیاد الکل، پرهیز از دخانیات، و فعال ماندن از نظر بدنی برخی افراد را قادر می سازد تا به سن پیری سالم برسند. سپس به نظر می رسد که ژنتیک به طور فزاینده ای نقش مهمی در حفظ سلامت افراد با افزایش سن در هشتاد سالگی و بعد از آن ایفا می کند. بسیاری از افراد غیرسنسال و صد ساله می توانند به طور مستقل زندگی کنند و تا آخرین سال های زندگی خود از بیماری های مرتبط با افزایش سن اجتناب کنند.

برخی از گونه‌های ژنی که به عمر طولانی کمک می‌کنند با نگهداری و عملکرد اولیه سلول‌های بدن درگیر هستند. این عملکردهای سلولی شامل ترمیم DNA، نگهداری انتهای کروموزوم ها (مناطق به نام تلومر) و محافظت از سلول ها در برابر آسیب های ناشی از مولکول های ناپایدار حاوی اکسیژن (رادیکال های آزاد) است. ژن های دیگری که با سطح چربی خون (لیپید)، التهاب و سیستم قلبی عروقی و ایمنی مرتبط هستند، به طور قابل توجهی به طول عمر کمک می کنند، زیرا خطر بیماری قلبی (عامل اصلی مرگ در افراد مسن)، سکته مغزی و مقاومت به انسولین را کاهش می دهند.

علاوه بر مطالعه افراد بسیار قدیمی در ایالات متحده، دانشمندان همچنین در حال مطالعه تعداد انگشت شماری از جوامع در سایر نقاط جهان هستند که در آن مردم اغلب تا دهه نود و بالاتر زندگی می کنند – اوکیناوا (ژاپن)، ایکاریا (یونان) و ساردینیا (ایتالیا). ). این سه منطقه از این جهت شبیه به هم هستند که از جمعیت وسیع‌تر کشورهایشان نسبتاً منزوی هستند، درآمد کمتری دارند، صنعتی‌شدن کمی دارند و تمایل به پیروی از سبک زندگی سنتی (غیر غربی) دارند. بر خلاف سایر جمعیت های بسیار قدیمی، صد ساله ها در ساردینیا بخش قابل توجهی از مردان را شامل می شوند. محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا هورمون‌ها، ژن‌های خاص جنسی، یا سایر عوامل ممکن است به زندگی طولانی‌تر در میان مردان و همچنین زنان در این جزیره کمک کنند.